Chantal belt in 2013 naar LUS vzw, op aanraden van een begeleidster van een centrum voor kinderzorg en gezinsondersteuning (CKG). Chantal is een alleenstaande mama met een dochtertje van 4 jaar dat gezondheidsproblemen heeft. Haar vraag is duidelijk:
“Ik wil mensen rond mij bij wie ik me veilig voel en waar ik steun vind bij de opvoeding van Lia.”
Na het telefoontje duurt het maanden voor er een volgende stap gezet wordt. Bij elk telefonisch contact blijft Chantal haar wens herhalen, maar van zodra het concreet wordt, houdt ze alle verdere contact af. Achteraf vertelt ze dat ze in die periode gewoon geen energie meer over had om een afspraak te maken. Af en toe telefoneren was alles wat toen lukte. Na zes maanden is er terug ademruimte en voelt Chantal dat we niet loslaten, en net dát doet haar zeggen dat we mogen langskomen. Er volgen gesprekken waarin Chantal met mondjesmaat haar verhaal brengt en vooral vertelt over de zorg voor haar dochtertje.
Bij het in kaart brengen van haar netwerk kan Chantal geen namen opschrijven. In het verleden zijn er een aantal zaken gebeurd waardoor ze gebroken heeft met haar familie. Vriendinnen van vroeger is ze uit het oog verloren, zeker nu ze verhuisd is naar een andere provincie. De contacten met hen herstellen wil ze liever niet, omdat die teveel verweven zijn met haar eigen familiegeschiedenis.
Ze hoopt in eerste instantie dat Els en Marie, de logopediste en kinesiste van haar dochtertje, deel zullen willen uitmaken van haar netwerkgroep. Maar deze mensen laten na een tijdje weten dat ze daar jammer genoeg geen tijd voor kunnen vrijmaken, wat voor Chantal een nieuwe teleurstelling betekent. Ook contacten met de plaatselijke afdeling van Femma leverden niets op, maar de Gezinsbond bleek wel een goed spoor. Na verschillende gesprekken met de verantwoordelijke en een aantal actieve leden, komt LUS vzw in contact met een jonge mama die in de buurt woont en die wel zin heeft om kennis te maken en verhalen uit te wisselen over de kinderen.
Na bijna twee jaar zitten ze nu met drie rond de tafel bij Chantal thuis. Voor velen misschien een mager resultaat, maar voor Chantal een enorme stap. Chantal heeft nieuwe mensen toegelaten in haar leven, vertelt over de dingen die gebeuren in haar leven en pikt dingen op die de anderen aangeven. Maar het is nog broos en wankel. Soms interpreteert Chantal zaken anders dan ze bedoeld zijn, waarna ze zich gekwetst terugtrekt. Maar de gesprekken blijven lopen. Nu de eerste stap gezet is, wil Chantal verder: ze wil er nog een paar mensen bij, niet teveel, net genoeg zodat ze rond haar tafel in de keuken kunnen zitten.
