“Met verbinding is er iets vreemds aan de hand. Diep vanbinnen snakken we er allemaal naar… En toch lijkt van alles echt contact in de weg te staan, met alle gevolgen vandien. Heel wat mensen voelen zich onbegrepen, eenzaam of zelfs depressief. Hoe kunnen we in 2024 weer meer verbonden geraken?”
Dit is de inleiding van een artikel door Katrien Elen in Psychologies magazine, waar Geertrui mocht aan bijdragen. Zeker de moeite waard om eens te lezen!
Je kan het hier bekijken.
Jullie hebben ons een nieuwe, onverwachte toekomst gegeven; door de LUS-groep hebben wij Saar heel anders leren kennen: nooit vermoed dat Saar zo diepgaand zelf kon doordenken én verwoorden wat er voor haar belangrijk is.
De groepssfeer is zo vertrouwd warm en vol drijvende krachten: ongelooflijk! Saar put er kracht uit om er verder dapper tegenaan te gaan. De groep zelf groeit ook naar mekaar toe en vindt het duidelijk fijn het fijn te maken voor Saar. Daardoor groeit Saar zienderogen; hadden ze ons dit een jaar geleden voorspeld we hadden het nooit geloofd!”
Maria en Julia wonen in dezelfde blok op een andere verdieping. Ze herkennen in elkaar zichzelf. Hulpvaardig en altijd klaarstaan voor een ander, lekker eten en drinken (maken) is hun ding… maar ook wat ouder worden en een rammelend lijf dat af en toe beslist om niet meer te doen wat het hoofd wil… Maria start met een linkgroep, Julia steunt haar en start ook met eentje. Zo leren ze Tillie beter kennen.
Tillie en Julia hebben een beetje een discutabel verleden. Er is een gesprek nodig om hen samen aan tafel te krijgen. Eén van onze medewerkers voert dat gesprek met hen. Er blijken veel kleine misverstanden, maar vooral veel openheid voor elkaar… Na dat gesprek gaan ze samen in de linkgroep aan de slag. Ze leren elkaar beter kennen door samen op pad te gaan samen met anderen: een ijsje eten, met de boot naar Lillo, petanquen op het plein tussen hun 2 blokken.
De linkgroep stopt doordat Maria zich een periode niet goed voelt, maar Tillie, Julia en Maria blijven elkaar zien. Tillie weet wat het is om na een psychisch moeilijke periode heel haar netwerk terug op te bouwen. Ze steunen elkaar.
Ze steunen elkaar ook in hun engagement naar andere buurtbewoners die ze bezoeken voor gesprekjes en hulp aan huis. Samen gaan ze 3 keer per week eten in Bakboord. Ze verwarmen zich aan de babbeltjes die ze met elkaar hebben… Zoals Tillie zegt, die kleine babbels, maken het verschil, voor onszelf, dus ook voor andere mensen.
Tijdens 1 van de ontmoetingen, blijkt Irène haar te herkennen als ‘die vrouw in de blok aan de overkant die ook altijd als laatste gaat slapen’ Ze maken connectie, wisselen elkaars gsm-nummer uit, keren huiswaarts.
Van verre en na heel wat omzwervingen spoelde ze enkele jaren geleden aan op Linkeroever, zo zegt ze zelf… Samen met haar wandelende takken en af en toe een babysithond, woont ze in de nieuwe wijk, Regatta. Daar verblijft ze als ze niet voor kinderen en kleinkinderen zorgt.
Met haar Nederlandse flamboyante zelf verschijnt ze op de Th(w)eezit. Andere buurtbewoners leren kennen is haar doel. Samen fijne dingen doen, kleine zorgen delen, kleine zorgtaken voor elkaar opnemen…dat is wat zij hoopt te vinden tijdens deze ontmoetingen.
Tijdens 1 van de ontmoetingen, blijkt Irène haar te herkennen als ‘die vrouw in de blok aan de overkant die ook altijd als laatste gaat slapen’ Ze maken connectie, wisselen elkaars gsm-nummer uit, keren huiswaarts.
Nu heeft die ‘late buurvrouw’ een naam, met een gsm-nummer… Enkele weken later heeft ze een oppasser nodig voor die babysithond. Ze belt Irène of zei het zou zitten om even op de hond te passen.
Ze zit niet te wachten op grote groepen, stelt graag haar living open voor een goed gesprek over die wandelende takken, om samen een legpuzzel te maken, Nederlands te spreken met een anderstalige dame of heer van haar leeftijd… Zo maakt ze graag een verschil. Zo maakt het voor haar een verschil.
Lussen linkeroever zette in 2022 in op kleine ontmoetingen grote stappen op Linkeroever dit jaar. Via duo-gesprekken, ontmoetingen in kleine groepen, individuele gesprekken probeerden we connectie te maken tussen Linkeroeveraars onderling.
Het werd een boeiend jaar; geboren en getogen Linkeroeveraars, inwijkelingen uit een al dan niet recent verleden, fitte 60-ers, minder fitte 80-ers (en omgekeerd) vertelden elkaar en ons over hun dromen, hun wensen, hun talenten, hun verdriet… Wat we daar het meest uit onthouden? 65plussers willen gewoon zichzelf zijn en blijven, gezien worden als de straffe mens die ze altijd waren, iets betekenen voor anderen. Maar eerlijk toegegeven, soms zijn 65plussers niet meer wat ze geweest zijn, en daarmee omgaan kost de nodige moeite 😉.
In 2023 willen we deze weg zeker en vast verder zetten. We denken na nieuwe thema’s en activiteiten, plannen fijne acties en zorgen ervoor dat mensen bestaande initiatieven en verenigingen leren kennen. We dagen iedere Linkeroeveraar uit om mee te reflecteren én te doen om een nog zorgzamere buurt te vormen.
We koppelen wensen en dromen aan mensen die samen met anderen iets willen doen en zo ontstaan er kleine en grote ontmoetingen. We plannen inhoudelijke workshops rond ouder worden.
” Ik ondersteun drie mensen. Voor de ene ben ik een compagnon de route , voor de andere een luisterend oor en met de derde wandel ik sinds corona. Corona heeft voor mij ook iets moois gebracht. Zo is het individuele contact met een jonge man met autisme voor mij heel bijzonder geweest. Nu heb ik de kans gekregen om hem echt te leren kennen en kan ik hem nog zoveel beter begrijpen. Hij heeft mij ook veel geleerd.
Dan is er ook een vrouw waar ik wekelijks mee bel. Ik heb haar nog nooit fysiek ontmoet maar onze gesprekken zijn echt goed. Het is zo mooi hoe ze mij een inkijk geeft in haar leven.
Ik ben dankbaar voor het inzicht dat ik krijg in andere werelden dan de mijne, dankzij mijn vrijwilligerswerk.
Die wisselwerking is heel inspirerend. Met de derde persoon wandel ik in afwachting van het opstarten van haar eigen Lus groepje. Eenzaamheid was er altijd maar corona heeft het helemaal bloot gelegd. Een tegenslag kan ons allemaal overkomen en het is echt een dunne lijn om plots aan de andere kant te staan. Ik heb het zelf ook ooit gevoeld, hoe belangrijk het is om goed omringd te zijn. Misschien is dat wel de belangrijkste reden voor mij om een vrijwilliger bij Lus te zijn. Het is heel fijn om mensen daarbij te kunnen helpen.”
” De jongen die ik help zit al vijf jaar in de gevangenis en van zodra je in die situatie komt is het heel erg moeilijk om een netwerk uit te bouwen. Toch is het van een gigantisch groot belang om mensen rond je te hebben die het beste met je voor hebben.
Ik ben zelf heel nieuwsgierig , ook wel empathisch en waarschijnlijk is dat wel de reden waarom ik als vrijwilliger werk voor Lus. Het zou arrogant zijn om te zeggen dat ik hem kan redden. Hij zal het zelf moeten doen maar misschien kan ik hem een beetje een duw in de juiste richting geven. Ik heb geen opleiding als hulpverlener maar misschien wel genoeg gezond verstand om hem bij te staan.
Het is niet de bedoeling dat ik een deel van zijn netwerk word maar het is wel mijn verantwoordelijkheid om zijn Lus groep levendig te houden. Dat is niet eenvoudig en zeker al niet in deze moeilijke corona periode maar die jongen is eerlijk tegen mij en daarom ga ik er voor. “
” Ik ben een kennismaker voor Lus en dat wil zeggen dat ik het eerste , en voor mij meestal het enige, gesprek voer met mensen die ons nodig hebben. Ik ben een soort filter. Na mij komen andere vrijwilligers die op lange termijn helpen.
Steeds opnieuw voel ik het aan als een grote eer om te mogen luisteren naar mensen hun noden. Ik ben daar heel ‘humble’ in. Door dit te doen kom ik in contact met alle soorten mensen. Ik ontmoet mensen met een beperking, een psychische stoornis, arme mensen, mensen in de gevangenis… Mijn eigen vooroordelen zijn al flink aangepakt door al die ontmoetingen.
Veel mensen kampen met eenzijdige contacten terwijl het net belangrijk is om wederkerige contacten te hebben. Het tekort aan een netwerk kan je persoonlijkheid zodanig ondermijnen dat je er kapot aan gaat. Ik ben geen hulpverlener maar een modeontwerper en daardoor is de manier waarop we tegenover elkaar staan ook helemaal anders. Op een heel korte tijd kan ik iets betekenen voor mensen. Het gaat over hoop en dromen. Dus het zijn per definitie positieve gesprekken.
Ik ben zelf een grote fan van het leven. Ik kijk ,vanuit mijn natuur, naar wat er goed is in het leven. Die bril probeer ik door te geven. Zo ontmoette ik een jonge vrouw in de gevangenis die zichzelf zo klein en dom had gemaakt. Om letterlijk te verdwijnen. Tijdens ons gesprek zag ik haar groeien. Misschien had nog nooit iemand echt naar haar geluisterd. Het was prachtig hoe ze op het einde van ons gesprek groter, sterker, slimmer was geworden.
Daarom blijf ik het doen. Het is het allemaal waard. Lus is voor mij een manier om iets te doen voor iemand op een heel pure manier. “
Eva is een jonge dame van 20 jaar. Ze volgt een opleiding in het Buitengewoon onderwijs, en zit op internaat. Dit loopt goed, maar stilaan beginnen zowel Eva als de school en haar ouders na te denken over ‘Wat na de school?’
Eva woont in Antwerpen, terwijl ze in West-Vlaanderen schoolloopt. Vanaf volgend jaar wil ze terug naar haar roots. Dit betekent echter dat Eva een aantal zaken terug van nul moet opbouwen. Want nu zingt Eva in een koor, en zit ze in een hobbyclub en heeft ze een vriendenkring … in West-Vlaanderen. Ook bij het zoeken naar werk zal de school niet zoveel kunnen bijdragen, omdat hun contacten en linken zich veel meer in de buurt van de school situeren. Eva’s mama werd lichtelijk zenuwachtig bij al deze veranderingen. Ook Eva zelf werd onrustig, vooral omdat er nog zoveel vaag en onduidelijk bleef. Echt wel tijd voor een MAPS.
Op één van de eerste mooie lentedagen werd op een zaterdag een samenkomst gepland in de lokalen van LUS vzw in Gent. Deze plek was voor iedereen centraal gelegen én groot genoeg, want er werden maar liefst veertien mensen verwacht. Eva’s ouders en grootouders, haar zus, een buurvrouw, vriendinnen, tantes, nichten en twee mensen van de school kwamen er samen. Mama had voor eten gezorgd, tante had een cake gebakken, er was soep, koffie en thee. Eva was bij de start heel zenuwachtig, maar kon desondanks zeer scherp aangeven wat voor haar het doel was van de samenkomst. Op de posters die gemaakt werden tijdens de dag, stond bovenaan genoteerd:
“Ik wil heel graag de mogelijkheden kennen die passen bij mijn kunnen en mijn dromen.”
Er werd gebrainstormd over werk, vrijetijd en sociale contacten. De wildste ideeën kwamen op papier, waarbij Eva zichtbaar genoot en tegelijk heel duidelijk het heft in handen bleef houden: wat ze niet zag zitten kwam niet op de poster. Er werden plannen en afspraken gemaakt over allerlei vrijetijdsinitiatieven, enz. De tijd vloog voorbij, de energie en dynamiek in de groep leek iedereen voort te stuwen, maar tegen vier uur was het voor Eva genoeg geweest.
Spontaan werd er een tweede moment vastgelegd om alles af te werken en toen de groep helemaal rond was kwam de vraag: ‘en nu’? Hoe gaan we alles wat we afgesproken hebben opvolgen, verder uitwerken, enz. De idee om een facebookgroep op te starten werd, tot ieders verbazing en met de nodige hilariteit, geopperd door bompa. Hij legde direct ook een afspraak vast met één van zijn kleinkinderen om te leren hoe hij dat zelf moest doen.
Maar ook een actiegroep leek zinvol, om de afspraken op te volgen en nog een aantal zaken verder uit te werken.
En Eva, die straalde, genoot met volle teugen van haar samenkomsten, en verbaasde iedereen met haar rake en scherpe opmerkingen en analyses. Dit terwijl iedereen had gevreesd dat ze niet zou functioneren in zo’n grote groep. Maar zoals iemand zei: ‘blijkbaar heeft ze zich heel veilig gevoeld hier…’
Eva heeft nu een plan voor de toekomst, en dat stemt haar hoopvol en tegelijk gerust.
Toen we gestart zijn was Tine nog echt op een dieptepunt in haar leven met heel veel angsten, veel zorgen, weinig draagkracht. De eerste samenkomsten waren vooral gericht naar praktische afspraken: invullen wat toen onontbeerlijk was op dat moment. Langzaam is er meer rust gekomen, en was er terug communicatie mogelijk.
De samenkomsten van de groep doen Tine deugd maar hoewel het misschien vreemd is om te zeggen ook voor ons zijn ze zeer belangrijk, want er is op die manier positieve feedback mogelijk, vooral op momenten dat we zelf geen uitweg zagen. Wij twijfelden namelijk heel hard over of we wel goed bezig waren. Dankzij het rustig luisteren, de steun van andere leden van de groep en onze samenhorigheid als familie konden we 1 stap tegelijk zetten. De gesprekken in onze LUS-groep hielpen ons de weg vinden in de doolhof, onszelf niet te verliezen en elkaar de nodige steun te kunnen blijven geven, waardoor we Tine ook kunnen blijven ondersteunen zonder er zelf aan kapot te gaan.
De LUS-groep betekent voor mij een grote morele steun, ook op moeilijke momenten als de groepsleden er niet zijn. Het doet echt deugd te weten dat er een aantal mensen achter me staan en zich vrijwillig willen inzetten voor mij. Het geeft mij het gevoel dat ik toch nog iets beteken in deze maatschappij, al is het maar voor enkele mensen.
Het is voor mij belangrijk om de mensen thuis te kunnen ontvangen. Op die manier kan ik mijn gastvrijheid tonen die tot dan toe onderdrukt was.
Ik heb dingen durven vertellen die ik met niemand anders durfde delen. Vroeger hield ik die liever voor mezelf en koesterde ik ze in de donkerte. Het is een grote stap geweest voor mij om die bloot te geven en vertrouwen te krijgen in andere mensen. Ik heb er moed door gekregen om nieuwe contacten te leggen.
En de toekomst? Ik zou graag mijn groep uitbreiden met mensen uit de buurt, waar ik praktische zaken en advies aan zou kunnen vragen, maar ook mensen die eens binnenspringen voor een koffieklets.”
Door de samenkomsten hebben de mensen uit mijn LUS-groep me op een andere manier leren kennen. Vroeger zagen ze me als ‘Gert ,die een ongeval gehad heeft’, maar nu doen ze meer gewoon tegen mij. Ze praten op een andere manier met mij, ze betrekken me ook meer in een gesprek.
Door mijn de groep voel ik me sterker, ik sta niet meer alleen. Ik geef toe, in het begin was het niet gemakkelijk een groep samen te stellen, er waren ook teleurstellingen omdat sommige mensen niet meededen. Maar eenmaal de groep er was, was het niet meer moeilijk. Integendeel : nu vragen ze zelf wanneer we terug samenkomen.
Ook als er geen thema’s meer zouden zijn om te bespreken, wil ik toch graag blijven samenkomen met mijn groep. Ik heb terug een ‘toekomstvisie’ gekregen… vroeger stond mijn leven stil. Nu ga ik alleen gaan wonen! Ik ben mijn keuken aan het inrichten, ik wil in de tuin een stal voor mijn fiets, …
Waarover ik nog allemaal wil praten met mijn groep? :
”hoe kan ik mijn nieuw dorp leren kennen? Hoe kan ik me hier vlugger thuis voelen?”
“Hoe los ik praktische problemen op, zoals hulp in huis en tuin”.
Eventueel kan later de groep nog uitgebreid worden met mensen uit de nieuwe gemeente, en hopelijk ooit ook met een vriendin…
