Category

lezen

Het Lus-verhaal van Rosita

By lezen, verhalen, vrijwilligers

Rosita is chronischepijnpatiënt. Door de pijn kwam ze heel lang niet meer naar buiten, waardoor ze meer en meer vereenzaamde. Ze kwam bij Lus terecht dankzij wat digitaal grasduinen. In minder dan geen tijd belde Lies bij haar aan en veranderde Rosita het geweer van schouder.

“Jarenlang”, zegt Rosita, “had ik het gevoel onzichtbaar te zijn. Alsof ik alleen op de wereld was.” Maar sinds zij deel uitmaakt van een van de tweehonderddertig Lusgroepen in Vlaanderen, is het tij gekeerd: “In mijn groep kan ik mijn verhaal kwijt, waardoor mijn negatieve gevoelens posi- tief zijn omgebouwd. Lus heeft mijn wereld opengezet. Ik voel me niet langer uitgesloten of genegeerd.”

Rosita verscheen met haar getuigenis in de Prikkel, het infoblad van de Vlaamse Pijnliga. Het hele artikel lees je hier.

Thea kwam naar onze Lusdag in Antwerpen

By lezen, verhalen, vrijwilligers

Een kennismaking met Lus, op onze Lusdag in Antwerpen

Op 25 maart volgde ik een ‘kennismakings-dag’ te Antwerpen. Ik had al wel over LUS gehoord, maar wat deze organisatie eigenlijk allemaal deed was me nog niet helemaal duidelijk.

Het begon al goed… het openbaar vervoer is jammer genoeg niet altijd ‘betrouwbaar’, de bus liet zeer lang op zich wachten, dus ik panikeerde al dat ik te laat ging komen. Toen ik binnen stormde werd ik al dadelijk gerustgesteld door het ‘ontvangstcomité’, vriendelijke, glimlachende mensen. En dat is wat ik de hele dag heb gezien. Openheid, een glimlach en fijne contacten.

Er stonden gedekte, leuk versierde tafels en ik keek al uit naar de koffie en het lekkere stukje taart dat tussendoor zou geserveerd worden.

De presentatie vond ik duidelijk en origineel. Terwijl er over de geschiedenis van LUS werd verteld tekende Scrolan dat allemaal op een groot wit vlak met pijltjes, cirkels en tekeningetjes. Zoiets maakt een gesproken tekst visueel en gemakkelijker te begrijpen voor iedereen. Ik kreeg een beter inzicht in wat LUS is en kan betekenen voor mensen.

Daarna konden we kiezen tussen drie groepjes, eentje ging bewegen, eentje ging knutselen en ik koos om meer informatie te krijgen over de mogelijkheden van het vrijwilligerswerk.

Toen bracht iedere groep verslag uit en verschillende mensen deelden hun ervaringen. Het was soms emotioneel om iemand te horen vertellen over hoe blij hij/zij was met de hulp van LUS. Of hoe enthousiast vrijwilligers over hun werk spraken.

De hele sfeer was er eentje van samenhorigheid, mekaar bijstaan in lastige tijden, solidariteit en een vrijwillige inzet naar anderen toe. Zo mooi!

Dit alles heeft mij ertoe aangezet om me aan te melden als vrijwilliger, rekening houdende met mijn mogelijkheden. Ik moet nu nog een beetje verder worden ingewijd in wat ik wil en kan doen. Maar dat komt vast wel helemaal in orde!

ondergaande zon en man op bank

De ouders van Saar verwoorden het zo…

By lezen, lus schrijft

Jullie hebben ons een nieuwe, onverwachte toekomst gegeven; door de LUS-groep hebben wij Saar heel anders leren kennen: nooit vermoed dat Saar zo diepgaand zelf kon doordenken én verwoorden wat er voor haar belangrijk is.

De groepssfeer is zo vertrouwd warm en vol drijvende krachten: ongelooflijk! Saar put er kracht uit om er verder dapper tegenaan te gaan. De groep zelf groeit ook naar mekaar toe en vindt het duidelijk fijn het fijn te maken voor Saar. Daardoor groeit Saar zienderogen; hadden ze ons dit een jaar geleden voorspeld we hadden het nooit geloofd!”

Boekenrecensie: Kwetsbaar Sterk

By lezen

Kwetsbaar Sterk – Vijftien verhalen over psychisch herstel

Auteurs: Ann Dierick en Marijke Gets en 13 anderen

Vijftien gewone mensen vertellen hun verhaal over hun worsteling met het leven en de zoektocht naar een uitweg, een weg naar herstel.

Het is geen boek dat je in één ruk uitleest. De verhalen beroeren en beklijven. Ze openen je blik en zetten je aan het denken. Soms bleef ik achter met een krop in de keel. Een gevoel van verdriet, van onrechtvaardigheid… om wie niet wordt gezien en wie niet wordt gerespecteerd zoals hij/zij/hen is. Om hoe we elkaar – ongewild vaak – de duvel aandoen.

Onder het verdriet popt een gevoel van strijdvaardigheid op: elke mens heeft zijn unieke plek en verdient het respect te krijgen, graag gezien te worden en goed omringd te zijn.

Als het leven me iets heeft geleerd, schrijft iemand, is het om (psychische) kwetsbaarheden niet als iets vreemds of onnatuurlijks te zien, maar als iets waarvan iedereen in meerder of mindere mate een zaadje in zich meedraagt. In ongunstige omstandigheden kan dat zaadje tot wasdom komen. Mens zijn is kwetsbaar zijn. Dat geldt voor ons allemaal.

Het delen van een herstelverhaal is kwetsbaar, moedig en helend tegelijk. Het zorgt voor verbinding bij de lezer die er stukjes uit herkent. Het geeft inzicht in hoe trauma iemand in de greep kan houden en toont tegelijk de mens als geheel, met alle ups en downs, de kwetsbaarheid én de sterkte.

Wat de herstelverhalen ook gemeen hebben is het belang van zich verbonden voelen met zichzelf en met anderen. Dat is een uitdaging waar ook de entourage – familie, vrienden, kennissen, buren… – kan toe bijdragen. Herstelverhalen moedigen aan om het lastige of het moeilijke in iemands leven te accepteren én tegelijk de sterktes en mogelijkheden te blijven zien en aandacht te geven. Dat kunnen geven aan iemand anders is goud waard. Het mogen ontvangen van anderen wakkert veerkracht aan en stimuleert het herstelproces. Het zorgt ervoor dat iemand weer grond onder de voeten krijgt.

Dank aan Alexandra, centrale persoon van een lusgroep en deelnemer aan een linkgroep, om het boek onder onze aandacht te brengen. Alexandra is zelf actief als vrijwilliger bij de HerstelAcademie. De tekening op de kaft is van haar hand.

Vrijwilliger Marian vertelt

By lezen, verhalen, vrijwilligers

” Ik ondersteun drie mensen. Voor de ene ben ik een compagnon de route , voor de andere een luisterend oor en met de derde wandel ik sinds corona. Corona heeft voor mij ook iets moois gebracht. Zo is het individuele contact met een jonge man met autisme voor mij heel bijzonder geweest. Nu heb ik de kans gekregen om hem echt te leren kennen en kan ik hem nog zoveel beter begrijpen. Hij heeft mij ook veel geleerd.

Dan is er ook een vrouw waar ik wekelijks mee bel. Ik heb haar nog nooit fysiek ontmoet maar onze gesprekken zijn echt goed. Het is zo mooi hoe ze mij een inkijk geeft in haar leven.

Ik ben dankbaar voor het inzicht dat ik krijg in andere werelden dan de mijne, dankzij mijn vrijwilligerswerk.

Die wisselwerking is heel inspirerend. Met de derde persoon wandel ik in afwachting van het opstarten van haar eigen Lus groepje. Eenzaamheid was er altijd maar corona heeft het helemaal bloot gelegd. Een tegenslag kan ons allemaal overkomen en het is echt een dunne lijn om plots aan de andere kant te staan. Ik heb het zelf ook ooit gevoeld, hoe belangrijk het is om goed omringd te zijn. Misschien is dat wel de belangrijkste reden voor mij om een vrijwilliger bij Lus te zijn. Het is heel fijn om mensen daarbij te kunnen helpen.”

Jan

Vrijwillige compagnon de route Jan vertelt

By lezen, verhalen, vrijwilligers

” De jongen die ik help zit al vijf jaar in de gevangenis en van zodra je in die situatie komt is het heel erg moeilijk om een netwerk uit te bouwen. Toch is het van een gigantisch groot belang om mensen rond je te hebben die het beste met je voor hebben.

Ik ben zelf heel nieuwsgierig , ook wel empathisch en waarschijnlijk is dat wel de reden waarom ik als vrijwilliger werk voor Lus. Het zou arrogant zijn om te zeggen dat ik hem kan redden. Hij zal het zelf moeten doen maar misschien kan ik hem een beetje een duw in de juiste richting geven. Ik heb geen opleiding als hulpverlener maar misschien wel genoeg gezond verstand om hem bij te staan.

Het is niet de bedoeling dat ik een deel van zijn netwerk word maar het is wel mijn verantwoordelijkheid om zijn Lus groep levendig te houden. Dat is niet eenvoudig en zeker al niet in deze moeilijke corona periode maar die jongen is eerlijk tegen mij en daarom ga ik er voor. “

Soraya

Vrijwillige kennismaker Soraya vertelt

By lezen, verhalen, vrijwilligers
Soraya

” Ik ben een kennismaker voor Lus en dat wil zeggen dat ik het eerste , en voor mij meestal het enige, gesprek voer met mensen die ons nodig hebben. Ik ben een soort filter. Na mij komen andere vrijwilligers die op lange termijn helpen.

Steeds opnieuw voel ik het aan als een grote eer om te mogen luisteren naar mensen hun noden. Ik ben daar heel ‘humble’ in. Door dit te doen kom ik in contact met alle soorten mensen. Ik ontmoet mensen met een beperking, een psychische stoornis, arme mensen, mensen in de gevangenis… Mijn eigen vooroordelen zijn al flink aangepakt door al die ontmoetingen.

Veel mensen kampen met eenzijdige contacten terwijl het net belangrijk is om wederkerige contacten te hebben. Het tekort aan een netwerk kan je persoonlijkheid zodanig ondermijnen dat je er kapot aan gaat. Ik ben geen hulpverlener maar een modeontwerper en daardoor is de manier waarop we tegenover elkaar staan ook helemaal anders. Op een heel korte tijd kan ik iets betekenen voor mensen. Het gaat over hoop en dromen. Dus het zijn per definitie positieve gesprekken.

Ik ben zelf een grote fan van het leven. Ik kijk ,vanuit mijn natuur, naar wat er goed is in het leven. Die bril probeer ik door te geven. Zo ontmoette ik een jonge vrouw in de gevangenis die zichzelf zo klein en dom had gemaakt. Om letterlijk te verdwijnen. Tijdens ons gesprek zag ik haar groeien. Misschien had nog nooit iemand echt naar haar geluisterd. Het was prachtig hoe ze op het einde van ons gesprek groter, sterker, slimmer was geworden.

Daarom blijf ik het doen. Het is het allemaal waard. Lus is voor mij een manier om iets te doen voor iemand op een heel pure manier. “

 

Het verhaal van Eva

By lezen, verhalen

Eva is een jonge dame van 20 jaar. Ze volgt een opleiding in het Buitengewoon onderwijs, en zit op internaat. Dit loopt goed, maar stilaan beginnen zowel Eva als de school en haar ouders na te denken over ‘Wat na de school?’

Eva woont in Antwerpen, terwijl ze in West-Vlaanderen schoolloopt. Vanaf volgend jaar wil ze terug naar haar roots. Dit betekent echter dat Eva een aantal zaken terug van nul moet opbouwen. Want nu zingt Eva in een koor, en zit ze in een hobbyclub en heeft ze een vriendenkring … in West-Vlaanderen. Ook bij het zoeken naar werk zal de school niet zoveel kunnen bijdragen, omdat hun contacten en linken zich veel meer in de buurt van de school situeren. Eva’s mama werd lichtelijk zenuwachtig bij al deze veranderingen. Ook Eva zelf werd onrustig, vooral omdat er nog zoveel vaag en onduidelijk bleef. Echt wel tijd voor een MAPS.

​Op één van de eerste mooie lentedagen werd op een zaterdag een samenkomst gepland in de lokalen van LUS vzw in Gent. Deze plek was voor iedereen centraal gelegen én groot genoeg, want er werden maar liefst veertien mensen verwacht. Eva’s ouders en grootouders, haar zus, een buurvrouw, vriendinnen, tantes, nichten en twee mensen van de school kwamen er samen. Mama had voor eten gezorgd, tante had een cake gebakken, er was soep, koffie en thee. Eva was bij de start heel zenuwachtig, maar kon desondanks zeer scherp aangeven wat voor haar het doel was van de samenkomst. Op de posters die gemaakt werden tijdens de dag, stond bovenaan genoteerd:

“Ik wil heel graag de mogelijkheden kennen die passen bij mijn kunnen en mijn dromen.”

Er werd gebrainstormd over werk, vrijetijd en sociale contacten. De wildste ideeën kwamen op papier, waarbij Eva zichtbaar genoot en tegelijk heel duidelijk het heft in handen bleef houden: wat ze niet zag zitten kwam niet op de poster. Er werden plannen en afspraken gemaakt over allerlei vrijetijdsinitiatieven, enz. De tijd vloog voorbij, de energie en dynamiek in de groep leek iedereen voort te stuwen, maar tegen vier uur was het voor Eva genoeg geweest.

Spontaan werd er een tweede moment vastgelegd om alles af te werken en toen de groep helemaal rond was kwam de vraag: ‘en nu’? Hoe gaan we alles wat we afgesproken hebben opvolgen, verder uitwerken, enz. De idee om een facebookgroep op te starten werd, tot ieders verbazing en met de nodige hilariteit, geopperd door bompa. Hij legde direct ook een afspraak vast met één van zijn kleinkinderen om te leren hoe hij dat zelf moest doen.

Maar ook een actiegroep leek zinvol, om de afspraken op te volgen en nog een aantal zaken verder uit te werken.

En Eva, die straalde, genoot met volle teugen van haar samenkomsten, en verbaasde iedereen met haar rake en scherpe opmerkingen en analyses. Dit terwijl iedereen had gevreesd dat ze niet zou functioneren in zo’n grote groep. Maar zoals iemand zei: ‘blijkbaar heeft ze zich heel veilig gevoeld hier…’

Eva heeft nu een plan voor de toekomst, en dat stemt haar hoopvol en tegelijk gerust.

de zus van Tinne vertelt

By lezen, verhalen

Toen we gestart zijn was Tine nog echt op een dieptepunt in haar leven met heel veel angsten, veel zorgen, weinig draagkracht. De eerste samenkomsten waren vooral gericht naar praktische afspraken: invullen wat toen onontbeerlijk was op dat moment. Langzaam is er meer rust gekomen, en was er terug communicatie mogelijk.

De samenkomsten van de groep doen Tine deugd maar hoewel het misschien vreemd is om te zeggen ook voor ons zijn ze zeer belangrijk, want er is op die manier positieve feedback mogelijk, vooral op momenten dat we zelf geen uitweg zagen. Wij twijfelden namelijk heel hard over of we wel goed bezig waren. Dankzij het rustig luisteren, de steun van andere leden van de groep en onze samenhorigheid als familie konden we 1 stap tegelijk zetten. De gesprekken in onze LUS-groep hielpen ons de weg vinden in de doolhof, onszelf niet te verliezen en elkaar de nodige steun te kunnen blijven geven, waardoor we Tine ook kunnen blijven ondersteunen zonder er zelf aan kapot te gaan.

ondergaande zon en man op bank

Rita vat het als volgt samen…

By lezen, verhalen

De LUS-groep betekent voor mij een grote morele steun, ook op moeilijke momenten als de groepsleden er niet zijn. Het doet echt deugd te weten dat er een aantal mensen achter me staan en zich vrijwillig willen inzetten voor mij. Het geeft mij het gevoel dat ik toch nog iets beteken in deze maatschappij, al is het maar voor enkele mensen.

Het is voor mij belangrijk om de mensen thuis te kunnen ontvangen. Op die manier kan ik mijn gastvrijheid tonen die tot dan toe onderdrukt was.

Ik heb dingen durven vertellen die ik met niemand anders durfde delen. Vroeger hield ik die liever voor mezelf en koesterde ik ze in de donkerte. Het is een grote stap geweest voor mij om die bloot te geven en vertrouwen te krijgen in andere mensen. Ik heb er moed door gekregen om nieuwe contacten te leggen.

En de toekomst? Ik zou graag mijn groep uitbreiden met mensen uit de buurt, waar ik praktische zaken en advies aan zou kunnen vragen, maar ook mensen die eens binnenspringen voor een koffieklets.”