Elisa is 42 en draagt een stevig rugzakje mee vanuit haar verleden. Ze verbleef enkele jaren in de psychiatrie. Deze opvang werd geleidelijk aan afgebouwd maar de kwetsbaarheid blijft.
Sinds enkele jaren heeft Elisa een vriend, Patrick, met wie ze samenwoont. Elisa heeft moeite om haar dagen te vullen. Meestal gebeurt dit op een passieve manier.Patrick is heel betrokken op Elisa en neemt heel wat zorg op. Na het doorlopen van een DOP-proces wensten Elisa en Patrick dat het samenkomen met andere mensen niet zou stoppen en zo kwam LUS in beeld.
Om de twee maanden komt de groep samen. De zus van Patrick en twee goede vriendinnen van Elisa die ze leerde kennen in de psychiatrie maken deel uit van de LUS-groep. De bijeenkomsten gaan door in het appartement van Nina, een vriendin van Elisa.
Voor Elisa betekenen de samenkomsten heel veel: emotionele steun, bron van motivatie om zaken in haar leven op te nemen, feedback krijgen op haar vorderingen, komen tot nieuwe inzichten omtrent haar zelf, de kans om haar kwaliteiten (fotograferen, …) te tonen.
Voor Patrick zijn de bijeenkomsten al even belangrijk: het gevoel er niet alleen voor te staan en alles te moeten dragen, het zien groeien en evolueren van Elisa, het bespreekbaar kunnen maken van zaken die leven waardoor er minder conflicten ontstaan thuis, …Geleidelijk aan groeit de groep nog sterker naar elkaar toe en ontstaan er ook contacten buiten de LUS-bijeenkomsten: Elisa telefoneert voor een babbel, spreekt af met Nina om samen een wandeling te maken, … en tegelijk geeft dit extra ademruimte voor Patrick.
In de zomer van 2017 geven Elisa en Patrick aan dat ze, na meer dan twee jaar te zijn samengekomen met de LUS-groep, op eigen kracht verder wensen te gaan. Ze spreken met de groep af hoe ze verder contact gaan blijven houden en houden de deur op een kier: mocht het in de toekomst terug nodig zijn, dan staat iedereen terug klaar
