Toen we gestart zijn was Tine nog echt op een dieptepunt in haar leven met heel veel angsten, veel zorgen, weinig draagkracht. De eerste samenkomsten waren vooral gericht naar praktische afspraken: invullen wat toen onontbeerlijk was op dat moment. Langzaam is er meer rust gekomen, en was er terug communicatie mogelijk.
De samenkomsten van de groep doen Tine deugd maar hoewel het misschien vreemd is om te zeggen ook voor ons zijn ze zeer belangrijk, want er is op die manier positieve feedback mogelijk, vooral op momenten dat we zelf geen uitweg zagen. Wij twijfelden namelijk heel hard over of we wel goed bezig waren. Dankzij het rustig luisteren, de steun van andere leden van de groep en onze samenhorigheid als familie konden we 1 stap tegelijk zetten. De gesprekken in onze LUS-groep hielpen ons de weg vinden in de doolhof, onszelf niet te verliezen en elkaar de nodige steun te kunnen blijven geven, waardoor we Tine ook kunnen blijven ondersteunen zonder er zelf aan kapot te gaan.
