Op het moment dat Wilfrieds detentie afliep is hij meteen naar Blankenberge gaan wonen. Hij kende er geen mensen, maar de zee trok hem aan. Dankzij een uitkering van het OCMW komt hij net rond. Hij heeft ondertussen een netwerk uitgebouwd, maar dat bestaat enkel uit hulpverleners. Andere mensen kent hij niet, wat blijkt als we samen op zoek gaan naar kandidaten voor zijn LUS-groep.
Maar Wilfried wil het toch proberen, want hij heeft mooie dromen: hij wil zich meer thuis voelen op de plek waar hij woont en wil op zoek naar een andere woning, liefst in de buurt waar hij nu woont. Daarnaast zou hij graag ook in de winter het gevoel hebben van tijdens de zomerperiode omdat hij dan geniet van allerhande activiteiten die aan de kust georganiseerd worden.
Wilfried luistert graag naar de lokale vrije radio en onlangs leerde hij daar Hugo kennen. Maar hem vragen voor zijn groep durfde hij niet omdat Hugo het zwaar heeft na het overlijden van diens moeder.
Na drie kennismakingsgesprekken beslissen we samen er voor te gaan. En we beginnen met het vormen van een LUS-groep. Geen evidentie want de enige link die we hebben is de lokale vrije radio. Wilfried luistert daar graag naar en onlangs leerde hij daar Mark kennen. Maar hem vragen voor zijn groep durft hij niet omdat Mark het zwaar heeft na het overlijden van een familielid. Met de hulp van Serge, de straathoekwerker die stilaan het vertrouwen van Wilfried wist te winnen lukt het hem om Mark toch te vragen en die zegt ‘ja’. Ondertussen vinden we binnen het LUS-netwerk een vrijwilliger die bereid is mee in te stappen in de groep. Zo komen we na enkele maanden aan een groepje van 4: Wilfried, Mark, Serge en Willem, de LUS-vrijwilliger.
