Nieuwe mensen leren kennen in je eigen buurt? Dat gaat minder makkelijk als je wat ouder wordt… Ben je ook nieuwsgierig wie er allemaal in je buurt woont? Wil je graag contact met je buren om later misschien samen dingen te ondernemen of bekenden tegen te komen op straat? Of wie weet kom je oude bekenden tegen waarover je onverwacht nieuwe zaken te weten komt.
Deze bijeenkomst is gratis, maar inschrijven is verplicht via info@lusvzw.be
Nieuwe mensen leren kennen in je eigen buurt? Dat gaat minder makkelijk als je wat ouder wordt… Ben je ook nieuwsgierig wie er allemaal in je buurt woont? Wil je graag contact met je buren om later misschien samen dingen te ondernemen of bekenden tegen te komen op straat? Of wie weet kom je oude bekenden tegen waarover je onverwacht nieuwe zaken te weten komt.
Deze bijeenkomst is gratis, maar inschrijven is verplicht via info@lusvzw.be
Nieuwe mensen leren kennen in je eigen buurt? Dat gaat minder makkelijk als je wat ouder wordt… Ben je ook nieuwsgierig wie er allemaal in je buurt woont? Wil je graag contact met je buren om later misschien samen dingen te ondernemen of bekenden tegen te komen op straat? Of wie weet kom je oude bekenden tegen waarover je onverwacht nieuwe zaken te weten komt.
Deze bijeenkomst is gratis, maar inschrijven is gewenst via info@lusvzw.be
Elisa is 42 en draagt een stevig rugzakje mee vanuit haar verleden. Ze verbleef enkele jaren in de psychiatrie. Deze opvang werd geleidelijk aan afgebouwd maar de kwetsbaarheid blijft.
Sinds enkele jaren heeft Elisa een vriend, Patrick, met wie ze samenwoont. Elisa heeft moeite om haar dagen te vullen. Meestal gebeurt dit op een passieve manier.Patrick is heel betrokken op Elisa en neemt heel wat zorg op. Na het doorlopen van een DOP-proces wensten Elisa en Patrick dat het samenkomen met andere mensen niet zou stoppen en zo kwam LUS in beeld.
Om de twee maanden komt de groep samen. De zus van Patrick en twee goede vriendinnen van Elisa die ze leerde kennen in de psychiatrie maken deel uit van de LUS-groep. De bijeenkomsten gaan door in het appartement van Nina, een vriendin van Elisa.
Voor Elisa betekenen de samenkomsten heel veel: emotionele steun, bron van motivatie om zaken in haar leven op te nemen, feedback krijgen op haar vorderingen, komen tot nieuwe inzichten omtrent haar zelf, de kans om haar kwaliteiten (fotograferen, …) te tonen.
Voor Patrick zijn de bijeenkomsten al even belangrijk: het gevoel er niet alleen voor te staan en alles te moeten dragen, het zien groeien en evolueren van Elisa, het bespreekbaar kunnen maken van zaken die leven waardoor er minder conflicten ontstaan thuis, …Geleidelijk aan groeit de groep nog sterker naar elkaar toe en ontstaan er ook contacten buiten de LUS-bijeenkomsten: Elisa telefoneert voor een babbel, spreekt af met Nina om samen een wandeling te maken, … en tegelijk geeft dit extra ademruimte voor Patrick.
In de zomer van 2017 geven Elisa en Patrick aan dat ze, na meer dan twee jaar te zijn samengekomen met de LUS-groep, op eigen kracht verder wensen te gaan. Ze spreken met de groep af hoe ze verder contact gaan blijven houden en houden de deur op een kier: mocht het in de toekomst terug nodig zijn, dan staat iedereen terug klaar
Chantal belt in 2013 naar LUS vzw, op aanraden van een begeleidster van een centrum voor kinderzorg en gezinsondersteuning (CKG). Chantal is een alleenstaande mama met een dochtertje van 4 jaar dat gezondheidsproblemen heeft. Haar vraag is duidelijk:
“Ik wil mensen rond mij bij wie ik me veilig voel en waar ik steun vind bij de opvoeding van Lia.”
Na het telefoontje duurt het maanden voor er een volgende stap gezet wordt. Bij elk telefonisch contact blijft Chantal haar wens herhalen, maar van zodra het concreet wordt, houdt ze alle verdere contact af. Achteraf vertelt ze dat ze in die periode gewoon geen energie meer over had om een afspraak te maken. Af en toe telefoneren was alles wat toen lukte. Na zes maanden is er terug ademruimte en voelt Chantal dat we niet loslaten, en net dát doet haar zeggen dat we mogen langskomen. Er volgen gesprekken waarin Chantal met mondjesmaat haar verhaal brengt en vooral vertelt over de zorg voor haar dochtertje.
Bij het in kaart brengen van haar netwerk kan Chantal geen namen opschrijven. In het verleden zijn er een aantal zaken gebeurd waardoor ze gebroken heeft met haar familie. Vriendinnen van vroeger is ze uit het oog verloren, zeker nu ze verhuisd is naar een andere provincie. De contacten met hen herstellen wil ze liever niet, omdat die teveel verweven zijn met haar eigen familiegeschiedenis.
Ze hoopt in eerste instantie dat Els en Marie, de logopediste en kinesiste van haar dochtertje, deel zullen willen uitmaken van haar netwerkgroep. Maar deze mensen laten na een tijdje weten dat ze daar jammer genoeg geen tijd voor kunnen vrijmaken, wat voor Chantal een nieuwe teleurstelling betekent. Ook contacten met de plaatselijke afdeling van Femma leverden niets op, maar de Gezinsbond bleek wel een goed spoor. Na verschillende gesprekken met de verantwoordelijke en een aantal actieve leden, komt LUS vzw in contact met een jonge mama die in de buurt woont en die wel zin heeft om kennis te maken en verhalen uit te wisselen over de kinderen.
Na bijna twee jaar zitten ze nu met drie rond de tafel bij Chantal thuis. Voor velen misschien een mager resultaat, maar voor Chantal een enorme stap. Chantal heeft nieuwe mensen toegelaten in haar leven, vertelt over de dingen die gebeuren in haar leven en pikt dingen op die de anderen aangeven. Maar het is nog broos en wankel. Soms interpreteert Chantal zaken anders dan ze bedoeld zijn, waarna ze zich gekwetst terugtrekt. Maar de gesprekken blijven lopen. Nu de eerste stap gezet is, wil Chantal verder: ze wil er nog een paar mensen bij, niet teveel, net genoeg zodat ze rond haar tafel in de keuken kunnen zitten.
Elke jongere die ondersteuning krijgt vanuit de jeugdhulp heeft recht op een vertrouwenspersoon. Iemand die een luisterend oor biedt, in vertrouwen met je praat, voor jou kan opkomen… Kortom: een ondersteuningsfiguur door dik en dun.
Jongeren in de jeugdhulp hebben het recht goed omringd te worden. Dat betekent: kunnen terugvallen op mensen die je vertrouwt en bij wie je je op je gemak voelt. En dat zeker op moeilijke momenten, zoals bijvoorbeeld wanneer je naar de jeugdrechtbank moet. Dan kan het wel eens moeilijk zijn om uit je woorden te komen, en kan een vertrouwenspersoon helpen om te verwoorden wat je wil zeggen. Maar gewoon leuke dingen doen samen kan natuurlijk ook.
Een jongere die een vertrouwenspersoon wil, maar niet meteen iemand vindt, kan bij zijn hulpverleners terecht. Lukt het ook daar niet om een match te vinden, dan kan een jongere bij Lus vzw terecht. Zij gaan dan op zoek naar een vrijwilliger. Skrolan Hugens is al vijf jaar aan de slag bij Lus.
Skrolan Hugens, Lus vzw: “Het project vertrouwenspersonen in de jeugdhulp loopt sinds 2017 en ik ben er van bij het begin bij betrokken. Het ligt bij decreet vast dat jongeren in de jeugdhulp recht hebben op een vertrouwenspersoon. Heel weinig kinderen en jongeren doen dat, en het recht erop is ook weinig gekend. We hebben onderzocht waar het schortte, en blijkbaar ontbreekt vaak een klein steuntje in de rug: iemand die met hen mee op zoek gaat naar een vertrouwenspersoon.”
En toen zaten we voor de eerste keer samen met iedereen die mee wou nadenken over hoe zo een linkgroepen eruit kunnen zien en wat de rol van een compagnon allemaal kan inhouden. Een groepje van vijf vrijwilligers sloot aan.
Bewogen mensen
Omdat we elkaar de komende periode wat intenser zullen zien en samen aan de slag zullen gaan, was het tijd om wat beter kennis te maken met iedereen: Waar ben je goed in? Waar ga je voor? Waar word je boos van? Waar hou je van en waar wil je graag groeien? Gemeenschappelijk kwam alvast naar boven dat hier een groep bewogen mensen bij elkaar zit: als ze ergens voor gaan, dan gaan ze ‘vollen bak’ en bij elk van hen kwam ook naar boven dat ze geraakt worden door onrecht en soms ook de onmacht om daar iets aan te doen.
En toen gingen we aan de slag…
Iedereen kreeg de kans om zijn of haar beeld van een linkgroep te bedenken en voor te stellen. We werkten in duo, via vraaggesprekjes of lekker alleen. Er kwamen enkele prachtige dromen en beelden naar boven…
Gelijkaardige mensen samenbrengen… of net niet
Tia beet de spits af en had massa’s ideeën om mensen samen te brengen: een groepje overdag met alleenstaande mama’s, een groepje met jongeren die net de jeugdinstelling hadden verlaten, vluchtelingenmama’s, groepjes waar ontmoeting en het versterken van elkaar centraal staan. Maar ze dacht ook aan aperitiefgroepjes en waarom ook geen onlinegroepjes voor mensen met een fysieke beperking die er anders moeilijk geraken? Tia zag het allemaal voor zich.
Zij zag er echt de meerwaarde van in om mensen met een gelijkaardig profiel samen te brengen. De vraag kwam dan ook al snel uit de rest van de groep wat de meerwaarde zou kunnen zijn als we een mix zouden maken? Misschien kan diversiteit hier ook een meerwaarde zijn? Een groep moet niet per se divers zijn, maar we kunnen er wel over nadenken. En een gemeenschappelijkheid is ook het zich willen verbinden met anderen en openstaan voor ontmoeting. Of gemeenschappelijk kan ook een plek zijn… Een ander groepje nam dat dan ook als uitgangspunt.
Een plek als schakel tussen mensen
Een groepje staat als het ware klaar om in de bibliotheek te starten: het is een laagdrempelige plek waar veel mensen individueel langskomen, maar toch op zoek zijn naar ontmoeting.
De anderen uit de groep vulden aan waarom dit een goed idee was en welke kansen erin schuilen: het biedt ook al een gemeenschappelijke ‘link’, de bib, boeken, kranten, lezen… . Een gemeenschappelijkheid maar ook diversiteit want heel wat verschillende mensen komen naar de bib. Én Veerle kent als bib medewerker heel goed wie er over de vloer komt en waarom, ze kent de mensen, ze kent de context. Dat kan een enorm voordeel zijn. Een ander pluspunt is dat de mensen die in de bib komen, zeer waarschijnlijk mensen uit de buurt zijn en dat vergroot ook de kans dat ze elkaar daarnaast nog tegenkomen.
Vanuit interesses én talenten van de deelnemers elkaar leren kennen
Het beeld van Bernard was dan weer heel anders. Hij wil graag een vijftal mensen samenbrengen en inzetten op een goede kennismaking. Samen met de groep wil hij op zoek naar gedeelde interesses of zoeken naar interesses van de individuele deelnemers. Voorwaarde hier is wel dat je als deelnemer ook openheid hebt naar de interesses van de anderen en dat je via de interesse van de ander de ander wil leren kennen.
Als extraatje of meerwaarde zou Bernard steeds op zoek gaan naar iemand extern die wat meer weet of zelfs expert is in het thema waar de deelnemers in geïnteresseerd zijn. Zo krijg je steeds iemand extra in de groep. Als compagnon van de groep zou Bernard wel gewoon ook deelnemen en ook zijn interesses net als de andere deelnemers op tafel leggen.
Vanuit de groep werd nog toegevoegd dat ook de deelnemers van de linkgroep zelf misschien wel expert kunnen zijn in iets en dat we ook goed moeten kijken wat de talenten en krachten van de groep zelf zijn.
Gedeelde verantwoordelijkheid
De laatste groep droomde ervan te starten in een wijk, waar mensen wonen en leven en elkaar kunnen ontmoeten. De afstanden tussen mensen mogen niet te groot zijn, dus zij vonden het lokale heel belangrijk. Belangrijk in deze droom was hoe de groep samen verantwoordelijk zou zijn voor wat er in de groep gebeurt en hoe de groep functioneert. Hier zou tijdens de eerste bijeenkomst al mee aan de slag worden gegaan: wat gaan we doen, wie doet wat, wie neemt de verantwoordelijkheid waarover…? Hier is dus niet enkel de compagnon verantwoordelijk voor de groep, maar wordt ingezet op gedeelde verantwoordelijkheid.
We zijn op goede weg
Verschillende dromen van verschillende mensen. Veel ideeën, veel inspiratie en vooral veel goesting! De linkgroepen worden iets meer van vlees en bloed! Vertrekken vanuit het beeld van de vrijwilligers was een schot in de roos. We zijn op goede weg. Maar… we zijn er nog niet. Want maakt een linkgroep tot een linkgroep? En wat is het verschil met een leesclub georganiseerd door de bib, een creaclub van een vereniging, een wijkwerking… ? We gaan verder op zoek naar het ‘gemeenschappelijke’ in deze dromen, maar ook naar het ‘onderscheidende’ van een linkgroep. Werk voor de volgende keer!
Maar van één ding zijn we rotsvast overtuigd: dit project samen uitdenken en ontwerpen met de mensen die het uiteindelijk ook gaan doen is een absolute meerwaarde. Heel erg Lus. En het werkt!
