Door de samenkomsten hebben de mensen uit mijn LUS-groep me op een andere manier leren kennen. Vroeger zagen ze me als ‘Gert ,die een ongeval gehad heeft’, maar nu doen ze meer gewoon tegen mij. Ze praten op een andere manier met mij, ze betrekken me ook meer in een gesprek.
Door mijn de groep voel ik me sterker, ik sta niet meer alleen. Ik geef toe, in het begin was het niet gemakkelijk een groep samen te stellen, er waren ook teleurstellingen omdat sommige mensen niet meededen. Maar eenmaal de groep er was, was het niet meer moeilijk. Integendeel : nu vragen ze zelf wanneer we terug samenkomen.
Ook als er geen thema’s meer zouden zijn om te bespreken, wil ik toch graag blijven samenkomen met mijn groep. Ik heb terug een ‘toekomstvisie’ gekregen… vroeger stond mijn leven stil. Nu ga ik alleen gaan wonen! Ik ben mijn keuken aan het inrichten, ik wil in de tuin een stal voor mijn fiets, …
Waarover ik nog allemaal wil praten met mijn groep? :
”hoe kan ik mijn nieuw dorp leren kennen? Hoe kan ik me hier vlugger thuis voelen?”
“Hoe los ik praktische problemen op, zoals hulp in huis en tuin”.
Eventueel kan later de groep nog uitgebreid worden met mensen uit de nieuwe gemeente, en hopelijk ooit ook met een vriendin…
