” Ik ben een kennismaker voor Lus en dat wil zeggen dat ik het eerste , en voor mij meestal het enige, gesprek voer met mensen die ons nodig hebben. Ik ben een soort filter. Na mij komen andere vrijwilligers die op lange termijn helpen.
Steeds opnieuw voel ik het aan als een grote eer om te mogen luisteren naar mensen hun noden. Ik ben daar heel ‘humble’ in. Door dit te doen kom ik in contact met alle soorten mensen. Ik ontmoet mensen met een beperking, een psychische stoornis, arme mensen, mensen in de gevangenis… Mijn eigen vooroordelen zijn al flink aangepakt door al die ontmoetingen.
Veel mensen kampen met eenzijdige contacten terwijl het net belangrijk is om wederkerige contacten te hebben. Het tekort aan een netwerk kan je persoonlijkheid zodanig ondermijnen dat je er kapot aan gaat. Ik ben geen hulpverlener maar een modeontwerper en daardoor is de manier waarop we tegenover elkaar staan ook helemaal anders. Op een heel korte tijd kan ik iets betekenen voor mensen. Het gaat over hoop en dromen. Dus het zijn per definitie positieve gesprekken.
Ik ben zelf een grote fan van het leven. Ik kijk ,vanuit mijn natuur, naar wat er goed is in het leven. Die bril probeer ik door te geven. Zo ontmoette ik een jonge vrouw in de gevangenis die zichzelf zo klein en dom had gemaakt. Om letterlijk te verdwijnen. Tijdens ons gesprek zag ik haar groeien. Misschien had nog nooit iemand echt naar haar geluisterd. Het was prachtig hoe ze op het einde van ons gesprek groter, sterker, slimmer was geworden.
Daarom blijf ik het doen. Het is het allemaal waard. Lus is voor mij een manier om iets te doen voor iemand op een heel pure manier. “