Category

vrijwilligers

Het Lus-verhaal van Rosita

By lezen, verhalen, vrijwilligers

Rosita is chronischepijnpatiënt. Door de pijn kwam ze heel lang niet meer naar buiten, waardoor ze meer en meer vereenzaamde. Ze kwam bij Lus terecht dankzij wat digitaal grasduinen. In minder dan geen tijd belde Lies bij haar aan en veranderde Rosita het geweer van schouder.

“Jarenlang”, zegt Rosita, “had ik het gevoel onzichtbaar te zijn. Alsof ik alleen op de wereld was.” Maar sinds zij deel uitmaakt van een van de tweehonderddertig Lusgroepen in Vlaanderen, is het tij gekeerd: “In mijn groep kan ik mijn verhaal kwijt, waardoor mijn negatieve gevoelens posi- tief zijn omgebouwd. Lus heeft mijn wereld opengezet. Ik voel me niet langer uitgesloten of genegeerd.”

Rosita verscheen met haar getuigenis in de Prikkel, het infoblad van de Vlaamse Pijnliga. Het hele artikel lees je hier.

Thea kwam naar onze Lusdag in Antwerpen

By lezen, verhalen, vrijwilligers

Een kennismaking met Lus, op onze Lusdag in Antwerpen

Op 25 maart volgde ik een ‘kennismakings-dag’ te Antwerpen. Ik had al wel over LUS gehoord, maar wat deze organisatie eigenlijk allemaal deed was me nog niet helemaal duidelijk.

Het begon al goed… het openbaar vervoer is jammer genoeg niet altijd ‘betrouwbaar’, de bus liet zeer lang op zich wachten, dus ik panikeerde al dat ik te laat ging komen. Toen ik binnen stormde werd ik al dadelijk gerustgesteld door het ‘ontvangstcomité’, vriendelijke, glimlachende mensen. En dat is wat ik de hele dag heb gezien. Openheid, een glimlach en fijne contacten.

Er stonden gedekte, leuk versierde tafels en ik keek al uit naar de koffie en het lekkere stukje taart dat tussendoor zou geserveerd worden.

De presentatie vond ik duidelijk en origineel. Terwijl er over de geschiedenis van LUS werd verteld tekende Scrolan dat allemaal op een groot wit vlak met pijltjes, cirkels en tekeningetjes. Zoiets maakt een gesproken tekst visueel en gemakkelijker te begrijpen voor iedereen. Ik kreeg een beter inzicht in wat LUS is en kan betekenen voor mensen.

Daarna konden we kiezen tussen drie groepjes, eentje ging bewegen, eentje ging knutselen en ik koos om meer informatie te krijgen over de mogelijkheden van het vrijwilligerswerk.

Toen bracht iedere groep verslag uit en verschillende mensen deelden hun ervaringen. Het was soms emotioneel om iemand te horen vertellen over hoe blij hij/zij was met de hulp van LUS. Of hoe enthousiast vrijwilligers over hun werk spraken.

De hele sfeer was er eentje van samenhorigheid, mekaar bijstaan in lastige tijden, solidariteit en een vrijwillige inzet naar anderen toe. Zo mooi!

Dit alles heeft mij ertoe aangezet om me aan te melden als vrijwilliger, rekening houdende met mijn mogelijkheden. Ik moet nu nog een beetje verder worden ingewijd in wat ik wil en kan doen. Maar dat komt vast wel helemaal in orde!

Vrijwilliger Marian vertelt

By lezen, verhalen, vrijwilligers

” Ik ondersteun drie mensen. Voor de ene ben ik een compagnon de route , voor de andere een luisterend oor en met de derde wandel ik sinds corona. Corona heeft voor mij ook iets moois gebracht. Zo is het individuele contact met een jonge man met autisme voor mij heel bijzonder geweest. Nu heb ik de kans gekregen om hem echt te leren kennen en kan ik hem nog zoveel beter begrijpen. Hij heeft mij ook veel geleerd.

Dan is er ook een vrouw waar ik wekelijks mee bel. Ik heb haar nog nooit fysiek ontmoet maar onze gesprekken zijn echt goed. Het is zo mooi hoe ze mij een inkijk geeft in haar leven.

Ik ben dankbaar voor het inzicht dat ik krijg in andere werelden dan de mijne, dankzij mijn vrijwilligerswerk.

Die wisselwerking is heel inspirerend. Met de derde persoon wandel ik in afwachting van het opstarten van haar eigen Lus groepje. Eenzaamheid was er altijd maar corona heeft het helemaal bloot gelegd. Een tegenslag kan ons allemaal overkomen en het is echt een dunne lijn om plots aan de andere kant te staan. Ik heb het zelf ook ooit gevoeld, hoe belangrijk het is om goed omringd te zijn. Misschien is dat wel de belangrijkste reden voor mij om een vrijwilliger bij Lus te zijn. Het is heel fijn om mensen daarbij te kunnen helpen.”

Jan

Vrijwillige compagnon de route Jan vertelt

By lezen, verhalen, vrijwilligers

” De jongen die ik help zit al vijf jaar in de gevangenis en van zodra je in die situatie komt is het heel erg moeilijk om een netwerk uit te bouwen. Toch is het van een gigantisch groot belang om mensen rond je te hebben die het beste met je voor hebben.

Ik ben zelf heel nieuwsgierig , ook wel empathisch en waarschijnlijk is dat wel de reden waarom ik als vrijwilliger werk voor Lus. Het zou arrogant zijn om te zeggen dat ik hem kan redden. Hij zal het zelf moeten doen maar misschien kan ik hem een beetje een duw in de juiste richting geven. Ik heb geen opleiding als hulpverlener maar misschien wel genoeg gezond verstand om hem bij te staan.

Het is niet de bedoeling dat ik een deel van zijn netwerk word maar het is wel mijn verantwoordelijkheid om zijn Lus groep levendig te houden. Dat is niet eenvoudig en zeker al niet in deze moeilijke corona periode maar die jongen is eerlijk tegen mij en daarom ga ik er voor. “

Soraya

Vrijwillige kennismaker Soraya vertelt

By lezen, verhalen, vrijwilligers
Soraya

” Ik ben een kennismaker voor Lus en dat wil zeggen dat ik het eerste , en voor mij meestal het enige, gesprek voer met mensen die ons nodig hebben. Ik ben een soort filter. Na mij komen andere vrijwilligers die op lange termijn helpen.

Steeds opnieuw voel ik het aan als een grote eer om te mogen luisteren naar mensen hun noden. Ik ben daar heel ‘humble’ in. Door dit te doen kom ik in contact met alle soorten mensen. Ik ontmoet mensen met een beperking, een psychische stoornis, arme mensen, mensen in de gevangenis… Mijn eigen vooroordelen zijn al flink aangepakt door al die ontmoetingen.

Veel mensen kampen met eenzijdige contacten terwijl het net belangrijk is om wederkerige contacten te hebben. Het tekort aan een netwerk kan je persoonlijkheid zodanig ondermijnen dat je er kapot aan gaat. Ik ben geen hulpverlener maar een modeontwerper en daardoor is de manier waarop we tegenover elkaar staan ook helemaal anders. Op een heel korte tijd kan ik iets betekenen voor mensen. Het gaat over hoop en dromen. Dus het zijn per definitie positieve gesprekken.

Ik ben zelf een grote fan van het leven. Ik kijk ,vanuit mijn natuur, naar wat er goed is in het leven. Die bril probeer ik door te geven. Zo ontmoette ik een jonge vrouw in de gevangenis die zichzelf zo klein en dom had gemaakt. Om letterlijk te verdwijnen. Tijdens ons gesprek zag ik haar groeien. Misschien had nog nooit iemand echt naar haar geluisterd. Het was prachtig hoe ze op het einde van ons gesprek groter, sterker, slimmer was geworden.

Daarom blijf ik het doen. Het is het allemaal waard. Lus is voor mij een manier om iets te doen voor iemand op een heel pure manier. “